Do zbytków nie przywykłem, honorów nie pragnę ...(1)

Czy jest cokolwiek na świecie, co by nie ciągnęło za sobą rozczarowania? (2)

Samotność ... to jest przyjemność mędrców ... (3)

Zmierzam do krainy, gdzie bez pieniędzy obejść się można i podróż ... nic nie kosztuje. (4)

Każdy człowiek powinien być ambitny, ale ambicja jest tylko wtedy dobrym przymiotem, kiedy nosi w sobie zalążek ofiary z całej osobowości: (5)

Obym tylko nie kłamał przed sobą ... (10)

Oddawanie czci Panu Jezusowi w Sakramencie Ołtarza było i jest dla mnie źródłem cierpliwości, wytrwałości, ratunku, pociechy, jest dosłownie źródłem życia, fons vitae; bez tej tajemnicy miłości Zbawiciela, zostawionej nam w Kościele, już by dawno było po mnie.(136)

Wystarczy czynić to, co się może.(220)

Trzeba pokonywać gwałtowność natury i nie rozmyślać o tym, co będzie jutro; wieczność nasza jest w dniu dzisiejszym, nie zaś w jutrzejszym.(235)

Szukajmy "Boga samego" - a dojdziemy - każdy z nas - do niewidzenia "niczego". co nie jest jedynie Nim samym. (237)

Jak trudno ... pozbyć się samego siebie, tego cudu tylko od Pana Boga spodziewać się można (276)

Trzeba starać się bez przymusu o ustawiczne obcowanie z Bogiem; to najbardziej ułatwia zgadzanie się z wolą Bożą i następuje równowaga i panowanie nad sobą - ta najtrudniejsza do nabycia cnota (282)

Uznanie własnej nędzy jest drogą najprostszą do uzyskania miłosierdzia Bożego i do otrzymania pomocy przez ucieczkę do Boga (294)

Wydaje mi się, że zużywa się zbyt dużo atramentu, a zbyt mało wylewamy łez. (310)

Oby tę pielgrzymkę życia przebyć z miłością ku Bogu, umrzeć z miłości ku Niemu - i może wiecznie Go miłować w niebie (316)

Dążnością ludzkości jest poszukiwanie prawdy, dobra i piękna; na tym polu pracy spotykają się starożytni i nowożytni, pogańscy i chrześcijańscy myśliciele. Nie nznajdując pełności prawdy, dobra i piękna, poganin i chrześcijanin szukają tej pełności w jednym źródle - w bóstwie: poganin sprowadza bogów na ziemię, chrześcijanin sam dąży do nieba (411)

Potrzeba modlitwy za rodziców i dobrodziejów, jako jedyna droga wywdzięczenia się uczynkiem miłości za ich miłość ku nam (422)

Pierwszy obowiązek dla tego, komuśmy obowiązani to, co mamy; następnie miłość do tych, którym jesteśmy w stanie dobrze czynić; inaczej- zapłać przede wszystkim dług, a później rozdawaj jałmużnę. - W tym też porządku i układają się przykazania Boże: naprzód Temu miłość, przez Którego "jestem" , później tym, z których jestem, następnie tym, z którymi jestem. Bóg-rodzice-bliźni (426)

Modlitwa, jaką ma być: intellectum ilumina affectum inflamma - mieć przygotowany umysł i serce i przed Bogiem stanąć (434)

Matko Boża, dlaczego Cię tak mało kocham, skrusz serce moje! (437)

Bóg duchem jest i chce być miłowanym miłością czysto duchową, bez najmniejszego odcienia miłości wlasnej(462)

O Królu pokoju, spraw pokój w sercu moim, wróć ciszę duchowi mojemu abym mógł na każdym miejscu modlić się, wznosząc czyste ręce (464)

Tak wielki dar, jak przyjście Ducha Świętego, wymaga od nas dłuższego przygotowania się i ćwiczenia się w cnotach dla godnego przyjęcia Go (468)

Na tym pozwoleniu (Maryi): "Niech mi się stanie według słowa Twego "wzniosło się drzewo krzyża, na którym Bóg odkupił świat ,otworzyło się źródło, z którego do końca wieków wylewać się na ludzkość łaski będą. Rozwarły się wrota królestwa Bożego, dotąd zawarte. Zamieszkał Zbawca na ołtarzach. Zajaśniały cuda potęgi wstawiennictwa Bogarodzicy-Dziewicy (492)

Smutne doświadczenie (...) nieomylnie nas przekonywa, że przez nieszukanie jedynie Boga za przedmiot naszego wyłącznego upodobania i cichego w Nim spoczynku władze duszy rozbiegły się na szukanie upodobania w zadowoleniu popędów jej, a spoczynku nie znalazły (580).

"Nie masz czego nie był gotów uczynić Pan Jezus, by mógł znależć duszę, która zdolna byłaby przyjąć Go, zachować Go w sercu i w Nim się rozmiłować" ( Św.Teresa od Jezusa). Dołóż starania, aby tą duszą była dusza twoja. (623)

Ofiara z własnej woli (...) jest Panu Bogu najmilsza i jest rękojmią, iż wówczas przez uczynki nasze będziemy mogli mówić: czynię wszystko, co się Bogu podobać może (643).

Dla duszy, w której Duch Święty zapalił płomień miłości , największa troska: móc się stać dla Boga w czymkolwiek niemiłą i największym pragnieniem: wszystko dla Boga przedsiębrać (654).

W czym się okazuje świętość życia? W czystości serca i nigdy nie zachwianym ćwiczeniu się w wykonywaniu doskonałym obowiązków stanu naszego (660).

Przerywaj pilną pracę i uklęknij na Zdrowaś Maryja, lub pocałuj ziemię, leż krzyżem, siadaj mniej wygodnie, nie spoglądaj bez potrzeby, umartwiaj ciekawość, zachowaj milczenie i je ukochaj ... (732).

Szukać Boga, starać się poznać Go, myśleć tylko o Nim, kochać Go całym sercem, otóż to życie zaprawdę bardzo słodkie; pracować nad pogłębieniem tych uczuć, umacniać je, otóż to zajęcie korzystne, miłe, które nigdy nie nuży, z każdym dniem nowych dostarcza pociech, bo to jest to, co się nazywa życiem wewnętrznym (749).

Pierwszy akt życia wewnętrznego to pamięć na obecność Boga w nas w każdej okoliczności (757).

Drugim aktem życia wewnętrznego to słuchanie głosu Boga. To Ojciec, Przyjaciel, który lubi przemawiać do nas. (761).

Nie udzielaj rad nikomu, kto o nie nie prosi (779).

Spójrz, Panie, na niedoskonałość mej spowiedzi, na nieporządek i bezład w mym sercu przed Komunią św. i roztargnienie mego umysłu w czasie dziękczynienia. Patrz na mą nieudolność i miej litość nad biednym grzesznikiem, który niezdolny jest zdobyć się na prawdziwy akt miłości. Spraw, Panie tę łaskę, bym zawsze pozostawał w świętej obecności Twojej. Kreślę te słowa w obecności Trójcy Świętej, Najświętszej Dziewicy, naszej Królowej i wszystkich Świętych ( 799).

Pamiętajcie zawsze na obecność Boga; jeżeli Bóg będzie z wami i wy będziecie zawsze blisko Boga, będziecie zabezpieczeni przed złem; Bóg wiernie dotrzymuje swoich obietnic; jeżeli będziecie Go szczerze kochać, nie potrzebujecie obawiać się szatana.(810)

Byłoby błędem wierzyć, że małe rzeczy są pozbawione wielkości ; każdy czyn jest wielki, jeżeli go spełniamy z wielką miłością ku Bogu i z wielkim pragnieniem podobania Mu się. (815)

A Milczeć wtedy, gdy się odczuwa chęć do powiedzenia złośliwego słowa, powściągnąć odruch antypatii, znosić ze słodyczą błędy bliźniego, przebaczyć obrazę, uprzedzać życzenia przełożonych, równych sobie, a szczególniej podwładnych, starać się o ulżenie im w trudach, o złagodzenie ich trosk, porzucić miłe zajęcie, gdy można dopomóc w czym bliźniemu itd., to są rzeczy same w sobie małe, lecz bardzo wielkie w oczach Boga, jeżeli czynimy je z wielkim pragnieniem podobania Mu się. Wypełniać w ten sposób wszystkie swe zwykłe czynności, to najlepszy środek do postępu w życiu nadprzyrodzonym i do naśladowania świętych. (816)

Nie myśl nigdy o przeszłości - to konieczne; wystawiaj sobie, że dziś dopiero narodziłaś się dla Boga.(848)

Gdy nadejdzie chwila próby, staw się zaraz w obecności Boga. Matki Najświętszej i Wszystkich Świętych, a szczególniej tych, których kochasz najwięcej (...)(850)

(...) Sakrament pokuty jest przez swe Boskie pochodzenie nie tylko środkiem zbawienia dla dusz, lecz także jakoby kotwicą, chroniącą łódź społeczeństwa od rozbicia się o skały i od zatonięcia.(877)

Jesteśmy na ziemi na to, ażeby cierpieć i odnieść palmę męczeństwa. (891)

Przy spowiedzi powinniśmy przede wszystkim żałować za to, że nie dosyć kochamy Boga, gdyż każde przestąpienie Jego prawa jest brakiem miłości ku Niemu.(918)

Po Komunii św. powinniśmy przede wszystkim myśleć o godności i miłości ku nam Tego, Którego przyjęliśmy , i o tym, co dla Niego czynimy.(919)

"Krzyż tutaj, radość w niebie, miłość wszędzie" (936).

Najlepszym środkiem do odzyskania spokoju jest uważać się za winnego, nie myśleć o tym, co zaszło wczoraj i oddać się całkowicie zajęciom dzisiejszym, gdyż to jest wypełnieniem woli Bożej.(942)

Moim celem było, gdym obejmował kierunek tego Zgromadzenia, zaprowadzić pomiędzy wami miłość wzajemną, aby w tym domu było tylko jedno serce i jedna dusza.(989)

Teraz odpocznę.(999)